Bir âna sığdırdım milyonca yılı,
Bilmem ki zamanın neresindeyim?
Evrenin sırtında kaldım asılı,
Belki de hayâlin zirvesindeyim?

Hergün başka Big Bang savurur beni,
Ben benden ötede, bilmem nerdeyim?
Varlık yokluk hârı kavurur teni,
Acısız, sancısız bir seherdeyim.

İçime sığmam da; dışımda yokum,
Tezatlarım sanki dipsiz bir kuyu.
Eflâki kaplarım, zamanda çokum,
Şüpheler, kuşkular; aklımın huyu.

Zerrede dünyanın koca varlığı,
Ne atom bombası, ne de siyaset.
Aklıma sığmıyor ufkun darlığı,
Gözüken tek şey var, yalnız hıyanet.

Doğum kapısından girilmez geri,
Dünyaya ihanet yanlış bir hedef.
Geleni sorgusuz alma içeri,
Kararmış topraktan olur mu sedef?

Düş müydü, hayâl mi bu gördüklerim?
Gördüğümden çoktur görmediklerim.
Gönlüme sezgiyi Hakk’tan dilerim,
Yetmez ki izâfi mesafelerim...


Fatih-İST.

Enver Özçağlayan