SEYYÂLE

Sonunda son olmayan sonsuzluk vasfı sonun
Ezelden ebede dek gelecek atfı sonun

Muğlaklık mı ne mümkün, zaman kusursuz işler
Vehmetmez mi dönüşü olmayan tüm gidişler

Göklerden o işaret, kar, yağmur ve de dolu
Sona çıkar rüzgârın yönü insanın yolu

Ulaşmak için doğmak ve sonra ölmek gerek
Kimi koşarak gider kimi yalpalar sek sek

Sonu hazırlar ân ân gaibten o duyuşlar
Yine olmasın diye ayrılıklar kopuşlar

Nasıl bitecek derken fâni dünya hevesi
Kucaklayacak bir son var apansız herkesi

Kalmaz bir şey ne varsa, yaşanır hep ilerde
Göstermez mi tümüyle yarını Hakk’ dilerde

Seyrinde bu zamanın, “yolcu olmak bir garip”
Bâkî olandan başka insan ki neye sahip

Apar topar kurtulmak mutlak dünya yükünden
Muhakkak pay almak var ölüm adlı yekûnden

Devşirecek yerini her şeyiyle bu diyar
Doğrusu yanlışıyla yarınlara yâdigâr

Elinde bak ifşâsı sonunda bütün gizin
Katmer katmer dalgası çözülecek denizin

Değil mi son sığınak, o son, o hâd, o kale
Bir deveran içinde nihayetsiz seyyâle...

F. Selçuk Soylu