Giyinmiş sırtına kara bir tulum
Kazması küreği elinde gezer
Maden ocağında kırılır kolum
Karanlık dehlizde kömürü süzer.

Yağdalı tulumu tamirdir işi
Alnının teridir yediği aşı
Emeğim diyerek dövüyor döşü
İşin ehli olan dönüyor tezer.

Toprağın bağrına açıyor karık
Elbette üzüme dönecek koruk
Çalışmayan insan kalacak arık
Kalkınmanın yolu emektir sezer.

Kimisi tezgahta kilimi dokur
Kimi yönergeyi çevirip okur
Altının içine katılır bakır
İşte bu ahvaller herkesi üzer

İğneden ipliğe demirden saç’a
Saçına taktığın tokadan taça
Sırtına giydiğin abadan keçe
İşçimin emeği el böyle yazar.

Kimisi boyacı kimisi usta
Kiminin çorbası kaynıyor tasta
Bazı ekmek yapar bazı da pasta
Alnının terini tespihe dizer.

Boğaz tokluğuna çalıştırmayın
Yokluğun kahrına alıştırmayın
Elemle kederle buluşturmayın
İşçimi etmeyin canından bizar.

Tülay Sarıcabağlı ŞİMŞEK