1
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
375
Okunma
HAYAT BİTERKEN
Sanırsın bir makine dişl
Ufalıyor eskidikçe zama
İnsanın varlığını.
Var olmak ile yok olmak arasında
Yaşam sömürülüp bitiriliyor insafsızca
Düşünceler çekiliyor köşesine
Duygular nedense duygusuzlaşıyor.
Geçmişe direnmen geleceğe el sallayan
Var oluş göçüyor sessiz sedasız.
Ne sevgi ne aşk biçare artık
İlaç olmuyorlar bitişe
Sessizce yol alınıyor bilinmezliğe
Vedalaşmaya bile imkân kalmıyor.
Ne el sallayan var ne güle güle diyen
Belki bir teneşirde yıkayıp kırklayacaklar.
İster bir beze ister hassaya
Sarıp kefenleyecekler
Ne fark eder ki hayat biterken
Hiçte fark etmez bu seremoni
İhtiyaç mı bilinmez.
Durmuş Karabağlı
5.0
100% (2)
Cevap Yaz