(Fasl-ı Muhabbet Şiiri)

Eşrefi mahlûkat denilmiş ona
Lâyık olsa denir, balı insanın.
Değilse Hak yolda erişse sona
Ortada kalırmış, ‘sal’ı insanın.

Ölmeyecek gibi bu dünya için
Dünya hırsı yakar hep için için
Yarın ölünecek, düşünmez niçin
Ahirete gitmez, malı insanın.

İnsan olan önce verir sevgiyi
Ondan sonra duyar elden övgüyü
Üzerinden atar keder kaygıyı
Mutlulukla dolar, yılı insanın.

Acı sözü yutar, söyler tatlıyı
Hak eder sevgide bin bir katlıyı
Kendi mutludur ki, bulur mutluyu
Baldan tatlı olur, dili insanın.

Hak yemez yedirmez kefenle gider
Aç kalsa şükredip etmez ki keder
Gören sanır onun hali derbeder
Hak’ka göre gider, yolu insanın.

Doğar tertemizdir, böylece kalsa
Önce aileden öğütler alsa
Gözü gönlü doğru bilgiyle dolsa
Rehberi olmaz mı, velî insanın.

Helal kazanç için akıtılan ter
Hak etmeden olan, insan için şer
Helal kazanınca helalinden yer
Harama değer mi, eli insanın.

İnsan öyle sır ki, öğrenen var mı?
Kapı açıldıkça zihne sığar mı?
Behlül, sırrı bilen tek tek sayar mı?
Sırlarından solar, gülü insanın.

10.04.2023