“Ruhu Şad olsun”
.
Sivralan köyünden, bir güneş doğdu
Şavkı insanlığı, yaktı da gitti
Âmâ gözleriyle, zulmeti boğdu
Zühre yıldızına, aktı da gitti.
.
Bilmezdi notayı, yazmadı yazı
Tanrı vergisiydi, sesiyle sazı
Dünya işitmedi, böyle avazı
Zülfü yâre vurdu, çaktı da gitti.
.
Allah, Vatan, Bayrak, Millet’ti tezi
Ayırmadı Türk’ü, Kürt’ü, Çerkez’i
Sivas kardeşliğin, kültür merkezi
Ezberleri bozdu, yıktı da gitti.
.
Birkaç evlilikle, aşkı denedi
Son darbesini de, eşinden yedi
“Bırakıp da gitti, mahcubum” dedi
Mahzundu… Boynunu, büktü de gitti.
.
Atatürk’e; ağıt yaktı, ağlattı
Türk yurdunu; çağıl- çağıl çağlattı
Kara toprağında, divan bağlattı
Bir asırlık çınar, çöktü de gitti.
.
Eşine rastlanmaz, güzel insandı
Arif dergâhında, canlardan candı
Ehlibeyt adını, zikirle andı
Kanlı gözyaşını, döktü de gitti.
.
İyi ki doğmuştu, iyi ki geldi
Sanat âleminde göğe yükseldi
Soyu Şatıroğlu, adı Veysel’di
Gönül kürsüsüne, çıktı da gitti.
.
Çok şeye üzüldü, çok şeye güldü
Şarkışla Bağı’ndan, öten bülbüldü
Kışın kardelendi, baharda güldü
Miski amber gibi, koktu da gitti.
.
O da herkes gibi, bir gün çıraktı
Ardında yürüyen, ordu bıraktı
Belki son halkaydı, en son duraktı
En güzel rozeti, taktı da gitti.
.
Sadık yâri ile söyleşti durdu
Ve böylece saati, ölüme kurdu
“Ben gidersem..” dedi, sazına vurdu
Gören kör gözlere, sıktı da gitti.
.
İki kapılı han… Gündüzle gece…
Şiirde felsefe, ülküsü hece
Terk etti dünyayı, bir gün sessizce
“Kim kaldı ki” dedi, baktı da gitti.
.
Necati OCAKCI
09.05.2015- ANTALYA