Çocuk gibi peşinden ağladığım günlerin bir diğer adı:
Bir alışkanlık...
Bir tutku...
Bir özlem...
Bir sevgi...
Ya da!
Kocaman bir Aşk...
Küçükken çikolata için ağladığım bir alişkanlık gibi...
Yine!
Küçükken, büyük bir tutku ile maça gitmeyi beklemek gibi...
Özlemle!
Akşam, babamın işten gelmesini beklemek gibi..
Aşk!...
Büyümek için gün saydığım bir duygu.
Aşk!
Senin ismini sayıklamak.
"Seni seviyorum biliyor musun?" Diye...
Dağa, taşa haykırmak.
Bahçe duvarlarına...
Ağaç gövdelerine...
Kalp çizmek...
Ya da...
Çakı ile ağaç gövdelerini oymak isminin baş harfini...
Ağaçlara, duvarlara, dağlara, taşlara...
Anlayacağın her yere yazmak geliyor içimden...
"Seni seviyorum işte"....
"Her gün daha çok iliklerime kadar seviyorum seni"...
Yokluğunu, ölüme eş değer sayacak kadar...
"Seviyorum işte seni."

Aklıma geliyorsun hep, kızıyorum sana...
Aklıma kadar gelmişken kalbime uğramayışına..
Sonra, kızgınlığım geçiyor...
Ve belki bir işi vardır diyerek....
Haklı buluyorum seni.
Özgür bırakıyorum kendimce....
Seni ve duygularımı...
Dinçer Dayı
.