" varlığını hissedip;
yokmuş gibi yaşayamam""
dedi kadın,
bir kez daha sesini duyamayacağım,
dalgalı gülüşün ardına,
deniz vurmaya başladıkça,
daha çok susacaktı...

gece, gözlerinden yansıyordu,
zifiri karanlığa,
gitmek ve bitmet arasında;
ıslanan duygularından
kalmayan umutlarını uğurladı,
ellerinde ki yokluğu,
kalemine her anlatışında..


" istediği yerdeydi,
ve haklı..""

rüzgarın tenime değmesi,
zamanın kokusunu alıp gitmesinden,
cok eski,
o hatırlamaz;
kimsesiz uykuları sahiplenirdik,
uzak şehirleri,
gelecek mevsimleri,
renklerin sesini işitirdik,
bir vakit nehrin suyuna fal açarken..


bu onun gidişi...;
bitkin görünmek bu şiirin resmi,
bu kez olmaz,
sen demiyeceğim,
sadece hoşçakal...


" benim gerçeğim;
senin yalanın olur ""
dedi kadın,
düşlerime kıştan kalma;
toprağı serperken ""



karan