dudaklarımdan utana sıkıla
eğile büküle bir "günaydın "
çıkmak için çabalıyor
minik bir tebessüm usulca yanaşıyor
güneşin İlk ışıklarında uzaktan
çok uzaktan umut kuşları havalanıyor

sonra suçluluk duygusu yapışıyor yakama
bunca acının içinde üstüne kar gibi yağan betonun altında
boylu boyunca
binlerce insan yatıyor

tebessüm ha !

suç işlemiş gibi
irkilip başı önde geri çekiliyor

sımsıcak ince bir kan sızıyor
ısırdığımı anlıyorum dudaklarımı
yaşayan ölüler gibiyiz hepimiz
hepimiz biriz
bir yürek’iz

yabancılaşıyorum kendime
ben beni yitirdim
ben nerede !

gün yüzü görüp de halâ karanlıkta kalan
" günaydın "
bu sabahta yalnızsın
sahiblenemedi dudaklarım seni

hiç bu kadar zor gelmemişti
" g ü n a y d ı n " demek
üzgünüm





✍️Canan Eren
18Şubat 2023 /Balıkesir
Fotoğraf. Canan Eren