-6-
“-ne zaman …
bir yaşlı kadıncağız görsem
elleri nasırlı,
beli bükük, gariban!
ama; gözleri;
ışıl ışıl sevgiyle bakan
nur içinde yatasıca
anam düşer yadıma
.
çaresizliğinden çare telkin eden
“Allah beterinden saklasın,
beterin beteri var ay yavrum” deyen
güçsüzlüğünden bize
umut vermeye
güzellikleri öğütlemeye
umutları yeşertmeye
iyiyiye güzele çabalayan,
hiç yoktan ….
var eden
hiçbir şeyini esirgemeyen
her öğünde bulup-buşurup
sofayı donatan,
çocukları olmadan
boğazından yarım lokma geçmeyen
bizim yediğimizle doyan,
garip anam…
.
bayramdan bayrama da olsa
sofrada birimiz olmasa yüzü gülmeyen
gönüller dolusu güzel dileklerini
“ümmed-i Muhammed’in evlatlarına”
da dileyen
yoları gözleyen
çilekeş anam..
.
bir klakson sesi duyulsa…
gecenin geç yarısında da olsa
köyü şoseden bi araba şavkı yalasa
bizim ovaya bir araba dönse
Akgedikden bir araba şavkı vursa
bir kamyon gürlese
evladını beklermiş
anammmm;
hasretim anam..
.





nerden bulduysa o günün behrinde
guşağının katından çıkardı da iki buçuk lirayı
“-eyi sakla, düşüreyin deme sakın” diye
cebime sıkıştırdı”
bilmen niyeyse bir dondurma bile
alıp da yemedim o iki buçuk lirayla
sanki sarılira ,
neliklerle biriktirdi kim bilir..
belki borç verdi komşu-akraba
kim bilir nasıl ödedi acaba
fedakar anam.. yememiş-içmemiştir.”
mümkün olan en kısa zamanda
neliklerle ödemiştir
.
aaah anammm!
yoldan her geleni kendi evladı sanan
değilse, hiç değilse bir selam bekleyen,
“iyi” haberine bile kuşkuyla yaklaşan,
gözleri yolda
gönlü,.. gönlü gurbete uçan
evlatlarının, mutluluğunda
sağlık haberlerinde
ecel geldiğinde bile
mutlanan
iyi yürekli anam..
.
anam düşer yadıma
sevinse de, ağlasa da
ağıtlar yakan, ağlayan analar
anamın yakdığı ağıtlar
“-yağmır yağar dereleri sel alır
gurbete gidenin yarin el alır”
almadı mı aldı.”
“…”
cefakar anam!
!
“-gurbete gidenin sadece yarini mi?
anasını da el alıyormuş meğerse,
ilk zamanlar baya ağır geldi
uykularım kaçtı günlerce de;
ha deyince kabullenemedim ama
çocukluk, cahillik
biraz de akıl ermezlik
oysa; bizim gedeler n’olcağıdı,
öyle ya.. başlarında kim olacakdı,
anam bir başına nasıl baş edecekti,
.
ilk duyduğumda öfkeden deliye dönmüştüm
sonra babamın hısımı akrabası yarenlerine
verdim veriştirdim, saydım süpürdüm
daha sonra hak verdim, yol göstermelerine
belki onlar önayak oldular diye düşündüm
oysa hayırlısı buydu, kabullendim, anladım
belki de anam gönüllü vardı
sonra sonra alıştım
umurumda bile olmadı”
ne yapsa en doğrudur anam!
………
“-her evladı gurbete düşen anaların
ağıtları düşer yadıma
gurbete isyan eden analar
gözlerim dolar,
içim kan ağlar..
kimi kader mahkumu
kimi gurbet
mahkumlar gelir aklıma
hangisi daha acı
herkes çektiğini bilir elbet
el söyler ben ağlarım
gözyaşım içime akar
hangi türkü olursa olsun, gözlerim dolar
kahrolurum, kendim olmaktan cayarım
ah, ah anam
.
“kader torbasına elimi attım (Ali İzzet Özkan)
tecelli kağıdım karalı çıktı
ömrüm defterine bir yol göz attım
dertlerim içinde sıralı çıktı
.
uğradığım pınar baştan kuruyor
kader lamba yakmış beni arıyor
kime iylik etsem bir taş vuruyor
dostum düşman oldu ileri çıktı”
.
anlayamam, bilemem
kabul edemem
ömrü gurbette geçirmek için
dünyaya gelmiş olmayı
anaların bağrındaki yangını
her zaman yanar içim
şuramda bir sızı…
anam” derim anam
.
anam ne baharı bilirmiş ne yazı
ne sıcağı, ne ayazı
ne konu-komşunun, ne torunnarının adını
varısa da, yoğusa da beni arıyormuş..
herkeşe benim adımla çağırıyormuş..
.
“Ismayıl”
anam!