ALTI ŞUBAT DÖRDÜ ON YEDİ GEÇE
İki bin yirmi üç bir kış gecesi
Uykudaydı insanların nicesi
Çoğunun belkide bu son nefesi
Altı Şubat dördü on yedi geçe

Her yer birden karanlığa gömüldü
Caddeler kayboldu yollar yamuldu
Acep kimler sag kaldı kimler öldü
Altı Şubat dördü on yedi geçe

Habersizce çekip gitti gidenler
Toprağa karıştı tüm canlı tenler
Göçükte kaldılar nice bedenler
Altı Şubat dördü on yedi geçe

Duman tütmez oldu her bir bacadan
Yüreğimiz kan ağladı acıdan
Haberin olmaz kardeşten bacıdan
Altı Şubat dördü on yedi geçe

Bebekler beşikte anasız kaldı
Babayı oğlundan kızından çaldı
Umutları kayboldu yüzler soldu
Altı Şubat dördü on yedi geçe

Yükseldi göklere doğru ağıtlar
Anlatmaya yetmez bütün kağıtlar
Gittiler delikanlılar yiğitler
Altı Şubat dördü on yedi geçe

Dünya ayağa kalktı felaketten
Enkazlar geçilmez oldu cesetten
Yığınla bedenler farksızdı etten
Altı Şubat dördü on yedi geçe

Ovalar yarıldı yürüdü dağlar
Analar yitik yavrusuna ağlar
Ebuzer’im yine bozuldu bağlar
Altı Şubat dördü on yedi geçe.

Şair Ebuzer ÖZKAN