Yıkık bir harabenin içinden yazıyorum sana
Kör bir ışığın altındayım
Nefesimin bitmesine az kaldığı an satırlar inşaa ediyorum
Hayallerimi karanlığa gömerek umudu bitiriyorum
Ağlayarak karalıyorum vuslatımızı göremeden
Mehtabın altında birlikte el ele yürüyemeden
Yazıyorum son satırlarımı pembe düşleri çizerek
Bilemiyorum yaşar mıyım, sonsuzluğa gider miyim?!..

Alnına son kondurduğum buse aklımda daha dün gibi
Gözyaşlarıma bandırdığım kırmızı kalemimi
Deprem yıkığı kelimeleri tek tek öperek diziyorum
Siyaha boyanmış kağıda tenimi sürüyorum
Kokularım sinsin, özlemlerim veda etsin diye
Kulaklarımda canhıraç uğultular akın ediyor ardı ardına
Kepçeler, dozerler tepemde zonkluyor
Hayat bitti mi ne, gidiyorum kutlu sonsuzluğa?!..

Kanım çekildi son satırlarıma merdiven dayamışken
Ne büyük hallerim, emellerim vardı oysa
Yolun sonu göründü, kara kış vurdu bahtımıza
Beni çağırıyor Tengri dağındaki melekler
Hakkını helal et, gitme vakti geldi kanayaklım
Bu satırlar sana ulaşırsa, ne olur dökme gözyaşını
Tecelli, kader; bir cenneten bir cennete göç ediyorum
Mavi güllerin, lavantaların koktuğu diyardayım
Unutma beni, seni kalbime gömdüm ömürlük sevdam
Hatıralarımız, aşkımız gönül hanende nişanen olsun
Allah’a emanetimsin şu dünyada siyah gülüm
Perde indi gözlerime, şimdi karanlığa son bakışım...

Zafer Direniş
...

Çığlıklarımı duyuyor musun?