Ortada dönerken insan donunda
İpini tutanın durur yanında
Yaşamının süfli geçen anında
Sahibine esir olur kuklalar


Alem de bilir ki böyledir ezel
Kibirle yaşarken misli müptezel
Kötüyü yad elden, makbul, hem güzel
Olanı kendinden bilir kuklalar


Kötülük erbabı olur nicesi
Cılızı, şişmanı, azman, cücesi
Muhakkak ki ahir zaman öncesi
Er geç belasını bulur kuklalar


Gayretle yaparken deveyi pire
Marifet gösterir gönülden köre
Gün gelir durduğu yüksekten yere
Düştüğünde mutlak ölür kuklalar


Sırtı sıvazlanıp başa çıkınca
Kendine pek mühim paye takınca
Ustası gördüğü halden bıkınca
Ayaklar altında kalır kuklalar


Eynine püsküllü urba giyince
Hiç yüzü kızarmaz bir halt yiyince
Dehlenince gider, kop gel deyince
Dörtnala koşarak gelir kuklalar


Aydınlık menzilin gitmez izinden
Şerrin her türlüsü akar yüzünden
Cahile kılavuz kulun sözünden
Ne irfan, ne hisse alır kuklalar