Şiiriniz yine hasret dolu, hüzün dolu, firâk acısıyla iki büklüm oluşun terennümü olmuş adeta…
İnsan sevdiğine toz kondurmaz bir çiçek gibi bir gül gibi kurumasın solmasın diye avuçlarında değil yüreğinin derinliklerinde saklar ama…yine de solmasına mani olamaz hazan vurmuş yapraklar gibi düşer dalından….
Bitmez denilen aşklar da birgün bitermiş…
Herkes böyle gönül verdiği sevdayı bitmeyen tatlı bir su kaynağı gibi olsun da hayat boyu içelim doya doya der. Ama bitmez dediğimiz o ab-ı hayatımız da maalesef birgün bitiyor.

Ahdimiz vardı hani bir ömür beraberdik.
El açıp Yaradan’a az mı dua gönderdik.
Azrail canımızı beraber alsın derdik,

Aşkı için Gönül tezgahını yerlere sermiş bir ruhun, el açıp göklere yalvarmasının da bir faydası olmuyor maalesef…
Yüreğinizden nebean eden sevgi ve muhabbet dolu sevdaları, gönül tezgahında bir kaneviçe gibi örmüşsünüz sevgili dost…
Yeryüzüne sığmadın göklerde geziyorsun
Fırtınayla yarışıp tipiyle tozuyorsun,
Bastığın yeri tanı kalbimi eziyorsun,
İnşallah aramazsın mum yakıp ta gölgemi?
Beni böyle bırakıp gidiyorsun öyle mi?
Bu son kıta anlatmak istediğinizi çok açık anlatıyor zaten anlayabilene, görebilene tabii..
nice sevgi ve aşk dolu rengarenk duygularınızı gönül tezgahında bir dantela gibi örmeniz dileğiyle…
Selam ve sevgilerle…