Yaradan yaratıp üzerime üflemiş
uzaklara çok uzaklara can vermeyi
nasip eylesin ol murada ermeyi
ne varsa iyiye dair olan olsun.

İnegöl’den Nahçıvan’a Sevda çabası
içi terk edilen kimin babası
derken acıklı kelimelerle bağrımı ezdim
böyle susmayı hiç bilmezdim.

Sustum ki, yerinden yerine yerine
sürünerek kalkan bezginliğim
gözümdeki bir damlaya karıştı ya
hayr olsun, yakın uzakla barıştı ya

Bir öncekinin sonrası bir adım ötesi
iki gönül seyranı samanlık diyen Sevdam
töreyi libas edip aynına giyen Sevdam
ayrıyı-gayrıyı bilmez ne bilsin .

Tuz getirdiler sinemdeki yaraya
başucuma koydum göynümdeki saraya
ben babayım yüreğim mengene’de
yüzüm güleç ederim ben gene de

Hani bir türkü var, toylar da söylenen
’arşı arşı memlekete kız vermesinler
annesinin bir tanesini hor görmesinler’
ayrılık demler cümlelerimin kervânı

Dokunulan duygudan, acıdan geçmeyen
şiir yazamaz yaralarından
türkü de söyleyemez naralarından
uyanamaz bir rüyâdan gerçeğe

Uyanıp büyüdüm mü? eskidim belki de
uzak derken Gümüşhane’ye Kelkid’e
canımı verdim Azerbaycan’a Nahçıvan’a
ben türküleri şimdi anlıyorum.

yani daha iyi anlıyorum