SOBELE BENİ

Yüreğini sevdiğim kadın
bugün de yoksun
ve ben kimsesiz
yine sensizim dön artık

gündüze sorsam günde yanarım
geceye sorsam incinir düşlerim
gidersen bir daha dönmeyeceğini de bilirim
muzipçe bir edayla saklanmış der
bulamayacağımı bile bile
kendimle saklambaç oynarım

bilirim uzaklardasın
ait olmadığın düşlerde
bilirim yüreğimin nüvesinde en metruk yıkıntılar altındasın
müşkül bir yalnızlık solumaktasın

ah sevdiğim
ah be kadınım
sükûtu isyanda
ağır darbeler almış
aşka ahraz kaftanlı hoyrattasın
kan damlatan katreler gibi
öfkeyle sıktığın dişlerinle dudağını kanatmaktasın

n’olursun
yanarak günahlarından arınmış ateşin hüznüne atma beni
sensizliğe nice kaleler kurdum
sabrıma nice bentler ördüm
yokluğuna giydiğim zırh bile eridi

yanık bir sigaranın tükendiği gibi
imgede tükeniyor sana dair sözcükler
hangi lehçede şiirler yazsam
eksiliyor hecelerim dön artık

mavi umutlara boyadığım karanlıklara saklanma
hıncımı alırcasına tuvalden
çizdiğim resimlerde canlanmaktasın
ben sende eksilirken
sen bende çoğalmaktasın
hadi çık ta sobele beni

kırdıysan affediyorum
kırıldıysan affet beni

Efkan ÖTGÜN