Fırtına diner,
Deniz sakinleşir,
Hafif dalgalar kıyıyı yalar
Okşar gibi…
Ay ışığı solgun ve kararsızdır,
Dinginleşen suların kasvetli çırpınışında…

Kozmik zamanın yorgunluğu
Yavaşlatır güneşin batışını…
Akşamın gölgesi sabrını dizginler
Yaşamın üzerine çökmeden önce!
Yıldızlar acelecidir,
Karanlık boşlukta kaybolmak için.
Altında sevişirken hüzünlü bakışlar…

Dünyanın dönüşünü durdursa da
Sonbaharda başlayan aşk,
Gramofona konulan
Bir taş plak gibi dönmeye başlayan
Yaşanmış zamanın,
Cızırtılı nağmeleriyle
Sessizce yüzleşir,
Sonsuzluğa açılan pencerede!

Sonra
Bir hüzün duvarı örülür
Yaşamla sonsuzluk arasına!
Dolgunlaşır gözlerdeki yağmur bulutları.
Bakışlar uzaklaşır yavaş yavaş!
Kaybolur ansızın
Kayan yıldızların karanlık izinde…
Ve
Başlamadan biter sonbahar aşkı,
Geride iz bırakmadan!
Dağlara ak düşerken,
İki mevsimlik ömrü olan yaprakların
Yaşama veda edişi gibi…