Yalnızlığıma yine düşüyor karlar
Dudaklarımda hüzün şarkıları
Makam makam
Kimsesizliğim perçinledi bu akşam
Eski anıların yine tazelendi!..

Benim mutsuzluğum yeni değil ki Almina
Bu güneş bu günyüzü yeni değil ki
Dünyamı karartması
Bu hüzün hep durur bende
Sen yokken de vardı Almina
Ve sen yokken de vardın bende Almina!..

Her gurbet vuruşunda yalnızlığıma
Ben böyle olurum
Düşündükçe anıları, ahların
Durağı ben olurum

Yıl bilmem kaçtı, mevsim Sonbahar
Çay demliyordum sana dalmıştı ufkum
Ve postacı kapıda " mektubun " dedi
Koştum ve açtım Almina
Çaylar ellerimi yaktı duymadım
Senin sözlerin yakmıştı içimi
Ah bir bilsen!..

Sen yokken de ben seninleydim
Sen uzaklardayken de çaresizdim ben
Bu kadar aşık değildim Almina
Sensizlik bir başka acı ,suskun kuşlarım
Ve bir paslı bıçak can evimde duran
Unutmak istiyorum unutturmuyor
Gurbet sokakları
Almina !

Uyusam rüyamda
Yürüsem gölgen peşimde
Hep karşımda hayalin nerede olsam
Şarkılar sendin , şiirler sen
Baktığım her yer gözlerin, endamın
Ne zaman inlese şu kemanın telleri
Erirdi ruhum ,sular donar , kül yanardı
Anlatabilseydim seni ve aşkını onlara
Anlatamadım işte
Almina!..

İşte böyle Almina... ayıplama beni
Şu kalbim aşık diye sana
Usandı gözlerim direnmekten ızdırabıma
Ama aşık olunca şu gönlğmdeki
Kırık keman telleri
Çocuklar gibi ağlar ağlarımda
Gülme emi bana
Almina?..
*

Günay Koçak. Berlin