ÂKİF BEY

İstiklâli uğruna, savaş veren Millete
Zafer kazanan ateş, yakıyordu Âkif Bey.
Ezel, ebed arzusu, düşmesindi zillete
Bahtiyar olsun diye, şakıyordu Âkif Bey.

Meydanlarda, kürsüde, heyecanla haykıran
Bir diriliş seferi, yaşasın diye Vatan
Vatanın sinesinden, kir pası söküp atan
İlmek ilmek mertliği, dokuyordu Âkif Bey.

Kendini Milletine, yürekten adıyordu
Zorluğu göğüsleyip, vaazlar ediyordu
Anadolu halkına, düşme ye’se diyordu
Kalplerden atâleti, söküyordu Âkif Bey.

Korkusuzca yılmadan, haykırarak gür sesle
Gayret edip koşardı, kalsa en son nefesle
Gelecek zamanlara, umut olacak nesle
Pür îman tohumunu, ekiyordu Âkif Bey.

Müstemleke bulunmak, değildi yurdun yeri
Tam inanmış adamdı, müstesnâ gönül eri
Hürriyete koşmalı, milletin her neferi
Kan değil alın teri, döküyordu Âkif Bey.

Kalbinde Vatan vardı, hem de dünya kadardı
Ankara’ya sıkışmak, yetersizdi, çok dardı
Millî Marş’ın altında, Onun imzası vardı
Bayraklaşıp göklere, çıkıyordu Âkif Bey.

Mertti, dinçti, yürekli, dağlar kadar da harbî
Çanakkale denince, Onun “Şu Boğaz Harbi”
Âkif’in kükreyişi, telaşa sardı Garbı
Müstevliye hançeri, sokuyordu Âkif Bey.

Ben ezelden beridir, eğmem çılgına boyun
Bakma sükûnetime, sanmayın beni koyun
Uyuma ey Milletim, asildir senin soyun!
Tefekkür kurşununu, sıkıyordu Âkif Bey.

Vatanımın sathından, düşman kaçıp giderken
Yaptığı kalleşliğin, bedelini öderken,
Zafer bizim olunca, şafakta, sabah erken
Ay Yıldızı burçlara, dikiyordu Âkif Bey.

Milletinin yanında, Millet Onun yanında
Aziz Vatan kurtuldu, seferberlik sonunda
Gönül coğrafyamızla, şanlı Türk Vatanında
Özgür Millî Marşını, okuyordu Âkif Bey.

Ne olduysa sonunda, böyle değildi ilkin!
Nereden çıktı böyle, Âkif’e karşı bir kin
Mısır’ın çöllerinde, yorgun, hasta ve bitkin
Vatanına hasretlik, çekiyordu Âkif Bey.

Ona yapılan zulüm, gider halkın zoruna
Helâllik alınmadan, mutluluk yok yarına
Geçen gün yine gittim, Âkif’in Mezarına
Mağrurdu fakat mahzûn, bakıyordu Âkif Bey.

Murat Kahraman Murâdî
27.12.2021/İstanbul