Ne zaman tarifsizce özlesem
Anlatıyor yürek seni kaleme
Kalem yazar durur şiire
Dertleşiyorum işte
Kendimle şiirce
Şiirlerimle
Susuyorum kendime bile
Satırlarım konuşuyor yerime.

İkimizde bazen suskun kalınca
Hasret sarmalayıp bizi sarınca
Boyun büküp güller solunca
Çaresizlik kalbi yorunca
O an durur zaman
Acının ortasında
Canım yanar
Ve kalbim kanar yalnızlığımda.

Hayaller kurarsın, dokunamazsın
Lal olur ya dilin, konuşamazsın
Bağlanırya ellerin sarılamazsın
Sallanır yaprak gibi bedenin
Özleyince ben böyleyim.

Sensizliği nasıl anlatayım sana
En zoru da budur aslında
Sessizliğe sığınıyorum
İçime kapanıyorum
Ne sen sor
Ne de ben söyleyeyim
Derler ya işte; Çokça öyleyim.

Çaresizce; Çaresizliğime
Çare arayıp duruyorum
Ölünür mü özlerken
Ölmüşüm ben gibi özlüyorum.

Sensizim meçhullerdeyim
Deliyim divaneyim
Viraneyim
Tanınmaz biçare hallerdeyim.

Hayata kırılıp; Küsüyorum
Kanadı kırık bir pervaneyim
Uçamıyorum göçemiyorum
Kendi eksenimde dönüyorum.

Dokunmayı istiyor ellerim
Can bulsun gelde bedenim
Bulutsuz yağan yağmurum
Toprağıma hasret gibiyim
Hissetmek isterken ruhum
Okşanmalı sevgiyle kalbim.

Herşeyimsin; Çok özlüyorum
Özleniyorum’ki hissediyorum
Hasret çığlıklarımı duy istiyorum
Feryat ediyor hasretinden yüreğim
Özledim can bildiğim anlıyormusun
Özlemiyle yandığım sevdamsın benim.

25. 12. 2022
Kalb’i Hazan