Işıkları söndü şehrimin,
Karanlığa gömüldü dünyam.
Bütün sesler yitti bir bir,
Sensizliğim çığlık çığlığa.
Umut çiçeklerim soldu.
Yaşamak anlamını yitirdi.
Her yeni günle birlikte,
Gözlerimi açıyorum karanlığa,
Dertlerim artık dert değil.
Zaman durdu, senden sonra,

İsyan etmiyorum artık,
Perdeler kapandı üstüme,
Sustu alkışlar, gülmeler,
Ağlamalar yok, yok üzülmeler,
Tiyatromun kapısına vurdum kilidi,
Gönlümün kapısına vurduğum gibi,
Üşüyorum, mevsim yazken,
Korkuyorum çocuklar gibi geceleri,
Penceremi açıyorum.
Yalnızlık doluyor odama,
Rüzgarın dilinde sensizlik türküsü,
Kimsesizliğim yıkıyor beni,
Komutanlığım kalmadı,
Tüm şehirim zaptedildi.
Aşkımı yazmıştım oysa,
Senle olan her günle beraber,
Kalemin surlarına,
Senin aşkını kazımıştım.
Kalem düştü, senden sonra,

Ve ben ağladım.
Hayatta üç kez ağladım.
Birincisi seni kazandığımda,
İkincisi seninle aşkı tattığımda,
Üçüncüsü, seni kaybettiğim an,
Bir başına kalan yalnızlığıma.
Ölümden korkmuyorum artık,
Ölüm bile, ölüm değil, senden sonra.

BAKİ EVKARALI