Bakar kör olmuş, sevgiden yoksun.
Garibi yoksulu, gören yok artık.
Umurunda değil, tüm dünya yansın.
Aç yatan yoksulu, gören yok artık.

Vicdanlar körermiş, insanlık ölmüş.
Yoksulluk tak etmiş, benizler solmuş.
Ağalar, paşalar hep, keyfine dalmış.
Çaresiz olanı, gören yok artık.

Ne bilir’ ki toklar, acın halinden.
Açmadan düşüyor, güller dalından.
Çaresiz gariban, bezmiş canından.
Aç yatıp kalkanı, gören yok artık.

Bu dünya kimseye, kalmaz’ ki beyler.
Başına yıkılır inan’ ki, saraylar, hanlar.
Elinde kalır güvenip, tuttuğun dallar.
İbretlik halleri, gören yok artık.

Nefis şaha kalkmış, zevkte sefada.
Günahta yarış yapar, herkes sırada.
Malın, servetin kalır, inan burada.
Mezarda yatanı, gören yok artık.

Hani nerede’ ki, krallar, hanlar.
Aldatır sizleri, şöhretler, şanlar.
Toprağa girerken, sırayla canlar.
Gerçeği ap ayan, gören yok artık.




Muhsin SÜNBÜLCÜ.