ARA/LIK’TA KALDIM
Aylardan Ara/lık ;
Günlerden sensizliğin uzunertesi,
Akşam suları.
Saat, ayrılık sonrasını yalnızlık geçiyor.
Mesafeler çoğaltmış hasretleri,
Ben ara/lıkta kalmış, yollara düşmüş bir yolcuyum, hayat yolunda yorgun düşen.

Bir Kırık/Han’da mola vermişim.

Senden sonra,
Ne han, o eski han,
Ne yol, o eski yol,
Ne yolcu, o eski yolcu...

Yokluğunda,
Han suskun,
Yol suskun,
Yolcu suskun...
Ve Suskunların, anlaşılmayı beklemek gibi bir derdi kalmamış artık.
Hüzün sarkmış ayrılıktan yolcuya,
Yolcudan yollara,
Yollardan Kırık/Han’a.

Ayrılık, hep sevdalıyı çekmiş divâna,
Sevdayı savunacak kelimeleri hapsetmiş sevdalının hüzünden kilitlenmiş dudaklarına..

Oysa !..
Oysa ne çok isterdim,
Şu Ara/lıkta,
Şu yolculukta,
Şu kırık/Han’da,
Dolanıp yağlı ilmek gibi,
Boynumdan öpmeni...

Kimbilir,
Belki o vakit zincirileri kırılır kelimelerin,
O vakit şu pejmürde bir kaç mısra, dönüşürdü şiire,
O vakit suskun kalmış yolcu, dudağında bir ıslıkla şenlendirirdi yolları.

Yoksun işte,
Yoksun !..
Neyleyim ?

Sen uzaklarda,
Ben Kırık/han’da
Ara/lık’ta kalmışım...

Arif Sami İğde.