Sen ucu, ucuna yamarken eskileri
Yepyeni elbiseler giyerdi komşu çocuğu
İmrenirdim
Dolu, dolu, kızgınlıklar bilenirdim
Bilmezdim ki tarladan gelmişsin
Bostan ekmişsin sıcağın anlında
Yaralı parmakların kanardı annem.

Haylazdım ben
Başın ağrıdığında ağrı kesici alamazdın
Yaralı parmaklarına paçavralar sarardın da
Ellerinin marifetlerini bilmezdim
Mis kokulu yemekler yapardı komşu evin annesi
Sense tahrana çorbasına soğan kavvururdun
Burun kıvırırdım tafra yapar kapıya vurur giderdim
Anlamazdım seni hiç anlamazdım yokluğu
Bilmezdim komşu evin babasının zenginliğini
Avlulara sığmayan sürülerini
Etin, sütün, peynirin bolluğunu görürdümde
Sanki senin suçunmuş gibi kınardım
Babamın kap, kaşık satmak için köy, köy, dolaşırken
Bir gittimi günlerce gelmezdi işlerin tümü
Sırtına bindiğini anlamazdım hiç
Çilenin ne demek olduğunu
Görmezdim annem.

Üçbeş parça taşlı verimsiz tarlada
Güneş altında yanarken beni ağacın gölgesine göndermeni.
Akşam eve gelince
Yorgunluktan bitap düşüşünü düşünmemişim annem.

O gün kahrolası o gün
Ayrılıp şehre giderken
Gitme oğul deyişini nasıl sindirdiysem
İlkgelmezin kaştan (tepeden)
Geri dönüp baktığımda halen kapıda ağladığını
Şimdiki gibi hissetseydim ağlatırmıydım seni annem.

Düşündükçe yakmak geliyor içimden herşeyi
Ben cahil kalmayacağım derken meğer sen
Kaç okul okumuş neler bilirmişin annem.

Hani o şevkatli oğul deyişin
O toprak kokan ellerin
O bembeyaz cemberin
Hani o allı öğnüğün beline sardığın kuşağın
Ben o sandığını açtığımda gözlerim boşaldı
Göksüm sıkıştı gönderdiğim mektupları
Özenle sarıp saklamışsın annem.

Evlat beklemenin en acı örneğini yaşıyorum
Mektup yok günlerce beklenen ama
Elinin içindeki telefondamı yok diyorum
Ben şimdi saçlarım ağarmış biçare
Anılarınla doluyum
Ne desem suçlarımı hafifletmiyor
Öylesine doluyum ki annem...