SESSİZ ŞEHİR

O şehir ki üstü sessiz görünür
Gör ki altında ne velvele vardır
Kimi refahtadır kimi sürünür
Kimisine geniş, kimine dardır.

Yatan değil o meskeni yapan el
Kimine dikendir kimisine gül
Ayrılır nâr ile nûra giden yol
Nâra giden yolun her yanı kordur

Şûlesi Kur’andır kandili iman
Tütse de bacası görünmez duman
Belki son istasyon belki ilk liman
Sessiz çığlıkları ah ile zardır

Kiminin azığı acı zehirden
Kimisi su içer berrak nehirden
Gidenler dönmüyor suskun şehirden
Yolcusunun akıbeti hep sırdır

Baş ucunda künyesi var resmi yok
Adı sanı belli amma cismi yok
Hısımları terk eylemiş, hasmı yok
Bu şehir ki sınavı çetin, zordur

Parlayan gözlerin ışığı söner
Nurgül’üm gün gelir atına biner
Topraktandır insan aslına döner
Hepimizin sonu o kara yerdir.

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ
22 Ekim 2021