Çok şeyim sanırdım.
Küçücük yüreğimde
Kocaman hayalim vardı.

O kocaman alevde hayalimi yakan
ben oldum.

En çok sevdiğime, en ağır yükü verdim.

Bilemedim benim küçük yüreğim kocaman ağırlık yapacak.

Dedim ya küçük yüreklerde büyük umutlar beslenmezmiş.

Bilemedim…
Bilmediğim ne çok şey varmış.
Bilmeyeyim bilmediğimi…

Dev gemiler de seyahat etmedim ben…
Küçük bir teknede gezindim.

Kamera yok,servis yok,manzara yoktu.
Yağmurda ıslandım rüzgarda savruldum ben..!

Haaaa..! Bir de var ya; en kötüsü karanlıkta korktum ben..!
Kimsesizlikten sevgisizlikten ilgisizlikten değil…

Yoktun ya..!
her şeyim yoktu benim…

Gelsin bir canavar yutsun beni,köhne dünyada acılarım bitsin de istemedim…

Çünkü şikayet etmedim
Kırıldım döküldüm
GÖRÜLMEDİM…!

Bir de var ya; taze çıkmış fırından bir ekmeği, elim yanarak alıp bölüşmek istediğim birini bulamadım yanımda.

Olsun ben… bunları yaşarken mutlu olsun istedim.

Tebessüm etsin eğlensin,dönüp de bakmasın
Baktığı yer mutlu etmezdi onu,
Bir enkazın nesine bakacaktı ki..!

Mutsuz ederdim…
Keza;kendine de bulaşır mutsuzluk virüsü

Ben var ya kendi dünyama döneyim…
Kim anlasın kim sorsun kime ne deyim..!

Diyecek neyim var ki..!
Kimle güleyim ben,kimle ağlayayım
Ağlamayı kazıdım yüreğime

Kedere yakışır ağlamak…!

Ağla gözlerim,ağla yüreğim.
Ağlıyorsam sevgimin farkındayım.

Ağlamak da yakışır bana…
En azından bunu beceriyorum.
Sen gül ama ağlama sakın.

Yine ağladım bak..! çok seviyorum demiyorum .
Ağlamak anlatıyor beni,
İşte böyle Eyvallah..!