EFKARLI ADAM BÖLÜM İKİ
Sabah seher gün doğmak üzere
Uyandı yalnız adam
Bu küçücük odada
Bakındı etrafına Allah ım Allah ım
Niye uyandım ki neye
Hani açılmayacaktı bu gözlerim bir daha
Ağzı zehir gibiydi, acımış
Yüzünü ekşitti buruk
Doğruldu masada duran şişeden
Bir yudum su işti biraz döktü avucuna
Sürdü yüzüne gözlerine
Kızarmış gözleri ile baktı boş boş
Sallanıp yürüdü çıktı dışarıya
Denizde dalga vardı çırpınıyordu sular
Martıların çığlığı karışıyordu dalga sesine
Uzunca baktı ufka
Derince bir iç çekti
Üşüdü sardı kollarını sıkıca
Gökyüzünü seyre daldı
Bulutlar küme küme
Kızarmış gurup sanki yangın var ilerde
Daldı gözleri bulutlara
Sanki bir şey arıyor gibi
Bulutlar cevap verdi işte burada der gibi
Beyaz bulut kümelerini benzetti
Resim deki bir kadın iki çocuk
Sanki el sallar gibi
Gülümsedi solgun dudakları eli kalktı havaya
Gülücükler döküldü sözler merhaba der gibi
Ağladı önce yüreği yandı derinden
Sonra gözyaşları süzüldü yeniden
Ağladı bulutlara bakıp yalnız adam
Güneş ışıttı bulutlar kayboldu birden
Adam çok üzgün çok perişan
Yürüdü ağır ağır denizin kıyısından
Nereye gidecekti yoktu ki onu anlayan
Adımları bir parka götürdü onu
Güller vardı goncada açmıştı bir iki
Kokladı pembe gülü
Arasında şebnemler ve tomurcukları
Canım dedi canım bak senin kokun bunda
Gözyaşları karıştı şebnemlere
Kuşlar dolandı etrafında uçuştular sessizce
Yürüdü yalnız adam bir simit aldı
Simitçiden oturdu bir banka
Yalnız ve uzak her şeyden
Bir lokma kopardı attı ağzına
İkinci lokmayı koydu biraz ileriye kuşlara hediye
Alışmış kuşlar belli hemen gelip yediler
Yalnız adama sanki minnet ettiler
Uçuşup etrafında onu teselli ettiler
AYŞE KARAN DEVAM EDECEK