(Zeynep’in Recep’e Ağıdı...)

Zeynep, yedi köyün tek güzeli
Yedi köy bilmiş onu
O görmemiş kendi köyünden ötesini
Yedi can itmiş rahminden
İkisi tarla mahsulü
Üçü ebe işi
İki tanesi Recep’in doğurtuşu
Hepsi kendi dölü…

Yedi köyün yedi yiğidi sevmiş
Haberi bile olmamış Zeynep’in
Yedisi de azılı düşmanı şimdi Recep’in…

Yedi köy toplanmış meydana
Düğününde yedi ayrı Zeynep türküsü
Yedi yiğit gitmemiş düğüne
Recep bilirmiş yedisi de vurgun
‘Bana varmaz ya’ demiş içinden
Yine de çalmış Zeynep’in kapısını
Caizse almış tapusunu

Ebemkuşağı Zeynep…
Düğün günü görmüş Recep’in gözlerini
Ayırmamış gözünden
Çıkmamış bir gün bile sözünden
Otur demiş, oturmuş
Sus demiş, susmuş
Zeynep yemek
Zeynep su
Zeynep çamaşır yu
Zeynep doyur çocuğu
Zeynep
Zeynep
Zeynep…

Recep’in ezberi Zeynep
Budur sanmış dünya düzeni…

Asker ocağına gitmeden yiğidi
Doğmuş ilk bebesi
Recep gelesiye olmuş ikincisi
Sonrası Allah vergisi demiş er’i
Çalışmış, didinmiş, aç kalmış, açık bırakmamış
Ne Zeynep’i ne de el kadar sabileri
Çapa yapmış, zeytin toplamış, pamuk atmış
Nafakasını toplamış bebelerin
Çalışkandır Recep’i, Zeynep’in…

…

Yedi köyün yedi aşık yiğidi
Sindirememişler geçen seneleri
Düşünememişler Zeynep’in her gece soyunup
Recep’in koynuna girişini
Dönmüş gözleri
Anlaşıp kırmışlar Recep’in kalemini

Cuma günü alacaklar canını
Namaz dönüşü, meydan yeri
İşte o kara günün şahidi
Ellerinde hançer ‘Vazgeçelim.’ dememiş hiçbiri
Recep’in hançeresi olmuş, ilk aldığı hançer darbesi
Köylü çaresiz bakakalmış
Recep nefessiz
Yemiş yedi gencin yedi hain sillesini
Son nefesinde bile sadık kalmış Nazlıcan’ına
Şahadet gibi çıkmış kanlı ağzından ‘Zeynep’im…’
Sızlamış kalbi o dakika Zeynep’in…

…

O meydan bir tek Zeynep’in düğün günü
O kadar kalabalıkmış
Öldüğünü gören yedi genç hemen oradan dağılmış
Köylünün ağzını bıçak açmamış…

Zeynep atmış kendini avluya habersiz
Of demiş off…
‘Of değil Allah şükür’
Ne gelirse senden gelir,
‘Al içimden kasvetini’

Bir çığlık duymuş inceden
‘Koşun! ’ demiş biri ‘Koşun! ’
‘Meydan yeri, yas yeri,
Meydan yeri, mahşer yeri…’

Zeynep anlamamış önce olanı biteni
Takılmış köylünün peşine
Unutmuş evde bıraktığı bebeleri

Kor düşmeye görsün bir kere
Sezmiş Recep’e bir şey olduğunu
Yırtar gibi geçmiş meydana varan yolu
Aralayıp kalabalığı görmüş kanlar içinde yiğidini
Sonrası feryat figan
Sonrası asra ayan
Sonrası akla ziyan…

Recep miydi vurulan?
Zeynep miydi kanayan?
Recep miydi ölen?
Zeynep miydi gömülen?
…

Hala çınlarmış kulaklarda sesi…

Recep gitti, Recep’im gitti…
Zeynep bitti, Zeynep’in bitti…
Revamıydı kime kin etti
Kimin kinine kurban gitti
Recep’im, benim helalim
Toprak mı saracak şimdi seni?
Kurban olduğum uyan
Kanına boyandım uyan
Dayanmaz bu can uyan…

‘Görme’ diyorlar şimdi Zeynep’i
O gün gibi yanıyormuş içi…


Burcu Bir