MONA LİZAMONA LİZA

Ruhunda nasıl bir yangın alevlenmekte ki her an
Parıldamakta yüzünde o buruk gülümseme
Gözlerin sonsuzluğa dikilmiş ışıklı bir pencere

Bilinmedik acılarla anlamlanırken yüzün
En derin anılarla karılmış sende yüzün

Görmedi senin gibisini kuruldu kurulalı dünya
Çalkalanır denizler sanki hala o depremlerle
Ruhumun kuşları kanat çırpar o derinliklerde

Mona Liza ey o sevdiğim kadın
Seni gördüm göreli
canlandı gözlerimde sonsuzluğun özlemi

Sevdim seni ey kadın acıların örneği
Yangın bir yürek buldum şu gönlümün örneği
Kıvranıp durdum nedensiz acılarla yıllarca
Karmaşık duygular içinde aradım ben özlemi

Ey benim sevdiğim kadın sevgilimin düşlemi
Anlamadı hiç kimse yüzündeki melali
Olamaz hiçbir yüz seninkinden anlamlı

Alımlı ve durgun sessiz ve sevecenlik dolu
Seni güldürmek için bilmem ki ne yapmalı
Gülmeli oynamalı bekli de dövünmeli

Neden ey kadın neden hep susuyorsun sen
Bir susku anıtısın doğduğun günden beri
Gül ey kadın bozma ruhumuzdaki hali
İncitme o gülü inletme bülbülü o garip halli

Neden kadın / ruhumuzdaki hasreti adın
Ey erdemi ve onuru kadınlığın
Sendin ve erdemindi sonsuzluğun özlemi

En ince kıvılcımlardan yangınlara dönmüştün
Yüzünde donmuş kalmış acıyla karışık hüzün

Mona Liza ey o incecik kadın
Şükret ki tanımadın bu çağdaki vahşeti
Öğrenmedi pak ruhun ihaneti nefreti
Ey acıların hamuru ve sevginin şöhreti
Hangi rüzgâr taradı o yangın saçlarını

Mona Liza ey o içimizdeki kadın
Ruhumuzun özlemi
Mona Liza ey o sevdiğim kadın
O biricik kadın o masum kadın
Neydi o halin bitmez tükenmez inadın

Aradın yıllarca bıkmadan sonsuzluğu
Aşkı inancı dostluğu ve susuzluğu

Mona Liza ey o mis kokulu kadın
Neydi istediğin ne geçti eline bunca aramadan
Dinmeden durulmadan yorulmadan
Ne istedin ne aradın durmadın
Geldin ve yangınlarla yıkadın içimizi

Mona Lizam benim ey o incecik yüzlü kadın
Kim diye sorma bana Mona Lizam sensin benim
Aynaya bak göreceksin Mona Lizamsın benim
Ey benim Mona Lizam Mona Lizam benim ey

Ahmet Kemal