TIPKI KASIM GİBİYİM

Kasımda hüzünlenir ağaçlar,
Kasımda dökülür tüm yapraklar,
Geriye kuru dalları kalır.
Sanki yaz hiç gelmemiş,
Ağaçlar yeşermemiş gibi,
Bir çocuğun ağlaması gibi,
Bulutlar göz yaşlarına boğulur,
Toprak ıslanır o gözyaşlarıyla.
Bende tıpkı kasım gibiyim...
Umutlarım gazel olmuş
Ömrümün baharın da.
Eser kalmadı gençlik yıllarımdan,
Sanırsın ki ha düştüm ha düşeceğim!
Kara toprak üzerine.
Sevgiden mahsun gönlüm,
Ziyan oldu genç Ömrüm,
Kar yağdı deli gönlüme,
Buz tuttu sol yanım,
Çatladım, dağıldım
Küstüm hayata.
Yazı çoktan devirdim,
Kaldım kışın ortasında.
Yorgun düştü bedenim,
Senide sildim sol yanımdan.
Kayboldum mekansızım!
Şimdi umudumu bıraktım, olmayan yarınlara,
Kasım gibi yol aldım Aralığa, Ocağa.
Belki çıkmam bir daha,
Ne Nisan nede Mayısa.

NURAY ÖZTÜRK KAYA
HÜZÜN ÇİÇEĞİ