Yalan dünya dedi gerçek dilinde.
İnsan idi insan, sazı elinde.
Tezenesi bağlamanın telinde.
Gâhı gül der idi, gâhı da bülbül.

Sevdalılar nazarında başkaydı.
İntizarı-türküleri aşkaydı.
Sazla kavuşması çocuk yaştaydı.
Garip’di mahlası dertli idi dil.

Gurbette yaşadı, gönlü sılada.
Zahide’ye ünledi her sahada.
Neşet etti çağladı her vahada.
Gönül dağı yağmur, sel gizli gizli.

Tatlı dilli, güler yüzlü hali mert.
Dostuna dost idi aymazlara sert.
Sevdaya ve aşka vurmamıştır ket.
Kalpten kalbe yolu hep açık idi.

Leyla dedi günde ışık karardı.
Sevip kavuşmamak akla zarardı.
Babacığı izin verse ne vardı.
Toprağa ne gerek yüreğe gömdü.

İnsan dünya idi, göz penceresi.
Bakıp görüp geçip gitti nicesi.
Boş değildi sözünün tek hecesi.
Bilge kişi,Ozan idi,son Abdal.

Türküleri dilden dile söylenir.
Bilge olan eseriyle ünlenir.
Halka seslenmişti halkça dinlenir.
Türküleri dilden dile dolaşır.
Sen dua et, dua O’na ulaşır.


Emine Balı Oğuz.