Türk’üm dedi daim Türk’e seslendi.
Türk’ün koca tarihinden beslendi.
Cahillerin hatasından yeis’lendi.
Ozan idi, Arif idi,dost idi.

Zorluklara rağmen coştu-çağladı.
Şehit için yaşlar döktü ağladı.
Yüreğini töresine bağladı.
Ozan idi, Arif idi,dost idi.

Kurdun önde giden kılavuzuydu.
Gözü pek, korkusuz en yavuzuydu.
Dik duruş acuna karşı pozuydu.
Ozan idi, Arif idi,dost idi.

Sevgilisi Vatan, kızanı Bayrak.
Vatan aşkı yüce, cephe son durak.
Akıncı ruhuna layıktı Burak.
Ozan idi, Arif idi,dost idi.

Kalemi kılıcı ,yemini Kur’an.
Yüreği kocaman, gürz gibi vuran.
Cesur olmalıydı yanında duran.
Ozan idi, Arif idi,dost idi.

Düzenin her türlü halini gördü.
El sefa sürerken ihanet gördü.
O Türk Balası’ydı yandaşlar sör’dü.
Ozan idi, Arif idi,dost idi.

Adı Arif Türklüğüyle övünen.
Ozan idi hainliğe dövünen.
Güzel güne bayram eden sevinen.
Ozan idi, Arif idi,dost idi.

Bu dünyada çile çektin yoruldun.
Dost sandığın hainlerce vuruldun.
Edindiğin mahfilinden kovuldun.
Ozan idi, Arif idi,dost idi.

Cennet olsun Mekanın Ozan Arif.
Hangi aciz eyler ki seni tarif.
Yazdıkların okutmalıdır Maarif.
Ozan idi, Arif idi,dost idi.


Emine Balı Oğuz.