İçimde kopan onca fırtınadan sonra
Güzel günler gelecektir elbet diye beslediğim duygularımı astım.
Bir ağaç dalına
Uzaklaştım, kaçtım insanlardan.
Kendimi karanlık
Kuyularda bulana kadar
Şiirlerden de çektim elimi yüreğimi
Canımı yakan,
Seni hatırlatan
Bütün duygulardan.
Çektim kendimi
Sonu olmayan
Söz tutmayan insanlardan
Vefa’nın duygusunu bilmeyen
İnsan görünümlü yılanlardan kaçtım...
En çokta senden.
Acılardan anılardan...
Sonu bitmeyen yarınlardan
Oysa ben seni şiirlerime
Romanlara sığdıramazdım
Sevdalı bakışlarımdan
Yazık oldu...
Mutluluk diye savunduğum
Acılar ile avunduğum
Sevda diyerek gençliğimi
Harap ettiğim yılları.
Şerbet diye,
Zakkum pınarından içtiğimi...
Kor ateşler içinde kaldığımı
Ölmeden toprağı sardığımı
Bilemedin...
Sırtımdaki
Kanlı Hançerin senin olduğunu
Bilemedim...
Kaynarcalı (Özkan Demir