İSTANBUL MASALI

Toydum on iki yaşındaydım
İstanbula ilk geldiğimde
Hayatın henüz başındaydım
İstanbula ilk geldiğimde

Gitmek için çok döğünmüştüm
Denizi görüp sevinmiştim
Şehirli olup öğünmüştüm
İstanbula ilk geldiğimde

Köyde olsam Anam severdi
Babam tatlı sözle överdi
Tahta kuruları geverdi
İstanbula ilk geldiğimde

Kaybolmuştu kuşlar hayvanlar
Cıvıl cıvıl kızlar Ceylânlar
Karınca gibiydi insanlar
İstanbula ilk geldiğimde

Çözemedim birden merceği
Zordu burda hayat gerçeği
Kafese koydular serçeyi
İstanbula ilk geldiğimde

Altın boynuz’a akmış b*klar
Yüksek binalar Güneş saklar
Kaç milyon insan sanki yoklar
İstanbula ilk geldiğimde

Zorluklara alışıyordum
Gece gündüz çalışıyordum
Olgunluğa ulaşıyordum
İstanbula ilk geldiğimde

Anam kazak çorap örmüştü
Cebim biraz para görmüştü
Saflığımı alıp dürmüştü
İstanbula ilk geldiğimde

Dara düştüm kime varayım
Artık kanayan bir yarayım
Bekar evi köşk tü sarayım
İstanbula ilk geldiğimde

Çıkmaz sokakları çok dardı
Abonoz da Kerhane ardı
İstiklâl de sinema vardı
İstanbula ilk geldiğimde

Unutulmuştu açıklığım
Tarlabaşında çocukluğum
Kaybolmadı hiç gıcıklığım
İstanbula ilk geldiğimde

Suyu havası pis parada
Aklım kaldı köyde orada
"Hamdım piştim yandım" burada
İstanbula ilk geldiğimde

İçim dışım ruhum tasalı
Bitmedi bu gurbet masalı
Tam kırk dört yıl geçmiş b/asalı
İstanbula ilk geldiğimde

Resuli’nin hali belliydi
Radyo Teyip vardı pilliydi
El kapısı diken telliydi
İstanbula ilk geldiğimde
........15.08.2022
Resul Civcik"Ozan Resuli" Ayrancı/Karaman
Fotoğraf;Anonim
_________________________________________________
Kim bilir bu Şiire kaç milyon insan muhataptır!
Dokuzluk hece vezninde,
Bir İSTANBUL MASALI bir hayat öyküsü.
Şiirimi Okuyup beğenen hislenen yorumlayan,
Şiir sever Dostlarıma,Selâm ve Duâ ile Sevgiler.