Eğer hakkı kayıpsa vatandaşın.
Sessiz kalmak olur en büyük ayıp.
Çalış-çabala bak,elde var sıfır.
Geriye dönersin kazancın kayıp.

Tembel derler öz yurdunda garibe.
Sıkmış dört bir yandan haraca bağlar.
Yıkıp döküp başlamışlar tahribe.
Kalmadı tahammül insanlar ağlar.

İki seçenek var, hakkı savunmak.
Susmak kabulleniş der tepelerler.
İkincisi şükür ile avunmak.
Şükrederken seni hep ötelerler.

Kazancını kara delik yutmasın.
Alnından ter süzer ,düşün kendin aş.
Ayıp-günah diye tempo tutmasın.
El kol bağlanırsa dik durur mu baş?.

Ayıp olan verilen sözden caymak.
Türlü hurafelerle halkı baymak.
Günah değil taşı gediğe koymak.
Ayıp olan tek şey haramla doymak.

Gençler düşünülmez ,hakları kayıp.
Hakkını arayana nefretle sayıp.
Eteri gencin burnuna dayayıp.
İlerleyin demek ne kadar ayıp.

Çamur atılmadık bir şey kalmadı.
Kör bakıp hatadan ibret almadı.
Allah-Kitap deyip dinden çıktılar.
Savunduklarının içi dolmadı.

Masa, masa deyip ötelediler.
’’Ben bilirim’’ deyip itelediler.
’’Konuşma..’’diyerek tepelediler.
Sabır taşı zorda ,takat kalmadı.

Ayıp değil ,günah değil konuşun.
Bilmediğin çekinmeyip danışın.
Yoksa ağrıyacak,yanacak başın.
Tekrar denemeye gücün kalmadı.

Yenilik ferahlık ,yenilik huzur.
Cahil yaptığını gösterir mazur.
Yalanlara kanmak büyük bir kusur.
Yirmi bir yıl hep boş,testi dolmadı.


Emine Balı Oğuz