Nereden öğrendim
Bilmiyorum adını
Ama tüm şehirde
Basılmamış cadde
Sokak bırakmaz
Ahmet’in her adımı.
On üç on dört yaşlarında
Çelimsiz bir çocuk
Sırtında yoktur
Ne bir hırka
Ne de gocuk.
Bağırır her yerde
Yankılanır boşlukta sesi
Kah stadyum önü
Kah Anadolu Lisesi
Simi distiyen Simi distiyen
Anne yatalak baba sakat
Yok ki ayakta duracak takat
Tamam, dört kardeş oldu da
Yaşları küçük kalırlar gecekonduda
Gözünde yok istemez baklavayı böreği
Vücuduna sığmaz ki hayalleri gibi
Beş numara büyüktür yüreği
Duyulunca sokaklarda sesi
Camdan balkondan seslenir müşterisi
Sevinir değişir birden mimikleri
Bilmiş edayla seçerek verir
En çıtır simitleri.
Bir taraftan simit satar
Bir taraftan hesap yapar
Akşama kız kardeşe horoz şeker
Oğlana el arabası çıngıraklı teker
Eve de iki dilim ekmek yeter.
Ahmet’in yemeği tablada kalan
Son simide katık olur
Avuç avuç susamlar
İyi okuyup tam ders alsın
Acı keder üretip
Kin nefret kusanlar.

Münir Üsküdar