Bir kader mahkûmu gibiyim bu hayatta
Bir o köşeye bir o duvaradır voltam
İçinden çıkılmaz sevdalar gibi
Yanlızlığımın içinde bir yanlızlık
Bir korku var.
Tebessüm etmeyen yüzümde
Demir parmaklıkların ardında
Koca bir hasret var içimde
Unuttum...
Toprağı,
Bastığım betonlardan
Sevgi dinlenmeyi
Ve o birbirinden güzel özgürlük hikayesini, gezmeyi, dolaşmayı, kuşlar gibi sokak ortasında kollarımı açıp kanat çırpmayı
Özledim Anne...
Gül yüzünü andıkça mutluluktan gülümsemeyi
Unutturdu,
Soğuk koğuşun yanlızlığı
Avluya kar düşerde,
Yar dediklerimiz düşmezmiş
Kalırmış aklımızda yüreğimizde,
Yağan yağmurda toprağın kokusu gelirde
Annemin, sevdiklerimin kokusu gelmez imiş
Ben demir parmaklıklar ardındayım
Her an hasretle yanmaktayım
Geceler boyu sessiz sedasız ağlamaktayım
Sevgisizce demir ranzamda sabahlamaktayım
Kader mahkûmu olmakta varmış alın yazımda
Ve
Ben
Hiç aklıma gelmeyen
Asla
Olmaz dediğim
Kaderimi yaşarken buldum,
Bir anda kendimi...


Günay Koçak 8.8.2022