//
.
.
.

ey aklım,
fikrimin topuk dikeni
ruhumun çerçevesiz cinneti
tara artık saçını bak sararıyor mevsim
kararıyor aynalarda eksilttiğin siluetin…

yüzgeci çürütülmüş yakamozmuş meğersem umut
ışığından vurulmuş ateş böceği misali ben geceye çarptıkça gece de bana çarpıyor
gözlerimin beyazını gözlerinin karasıyla usanmadan suladım sulamasına da
gel gör ki bu aşkta da yine içimden öldüm dışımın titrekliğine saklanıp
ve yine yanmanın, aldanmanın cünüp kitabındaki duasız besmele oldum

adından önce adımların dile geldi ecelimi seçtiğim bir vahanın koynuna
ecelim dedim ya.. haydi ne duruyorsun topla pılını pırtını ve git… git artık,
canım daha fazla sen, daha fazla yaşamak çekmeden
bakmayın nefesimin hala tuz, hala aşk ve özgürlük gibi koktuğuna
gözlerim gibi yangınlarım da, sabrımın çakıl taşlarıyla suya gömüldü

bir düşselliğin uykusu kaçmış mor kıyılarına usulca uzanmışken
gecenin sessizliğini delercesine çocukluğum vurdu üç kez masaya
sonraya bırakılmış öncelerimden sorgulandı gözümdeki emanet yaşım
tomurcuklarımdan hala yaralı hala dumansızdı oysa külden çocukluğum
ve etlerim kefaretlerimin iz düşümlerinde hala kordan ateş, hala çığlıktı

kurtlanmış çürükler mangası gibi sefildi hafızam
düşük yapmış masallarda hala çocukluğumu emziriyorum
kaybettiğim tüm savaşlar aşkına mumyalayın alevlerinden artık ejderhaları
fırlatacak ne renkli bilyelerim kaldı ne de mızraklatacak tanrıcıklarım
ben bir varmış diyerek başladıkça masallarıma bir bir yok oldu kahramanlarım

kutsanmamış aşk çukuruyum
kanadıkça yarınlarıma kanımda boğuluyorum
göz kapaklarımda ağlaştıkça melekler
genzim bir o kadar toprak kokuyor
ve filizleniyor nefsimde, nefesimde yutkunamadığım ölüm

gözümün ferinde, dilimin neminde şifasız su ağrısıyım
yağmur ektiğim, sağanak biçtiğim tüm aşklar kuruttu içimi
Tanrım bırak artık geleyim bırak ta yanayım cehenneminde
bağışlayansın bağışlamasına ama sen bağışladıkça bir nefes daha ömrüme
ben kefensiz bir aşk ve tarifsiz bir ceset daha gömüyorum yüreğime…

.
.
.
//


ilhanaşıcınisanikibinonsekiz