Bir kez daha haykırdım yalnızlığımı bu gece
Karanlıklar suskundu, yıldızlar sönük.
Delice kaygılar geçti içimden
Bilinmez sonsuzluklara...
Kanadı yüreğim, ağladı bir bebekti çaresiz
Bir kez daha korkuları yenemeyişim
Kırık bıraktı kollarımı...

Bir sicim gibi bağladım
Zamanı boynuma.
Gözlerindi böyle yalnız ve çaresiz
Bir de öksüz bırakan beni.
Dost diye yüzüme gülenlerin
Akrep sokuğu saatlerde
Bir pınar kadar soğuktu
İçimdeki acıları .

Gözlerime bakıp ağlıyor
Karşımdaki aynalar
Saçlarıma kar yağmışsa
Mevsim kış olmadan
Şakaklarıma iz bırakmışsa
Şu zaman diliminde yokluğun
Gözyaşlarıma engel olamıyorsa
Ne Ay’ın doğuşu, ne de sabahlar
Bunlar benim suçum mu ?..
Senin mi ?..

Çıka gel bir akşam üstü
Öyle sessiz gidişin gibi.
Ama bırakma bir daha
Buz kesen, sensizken yüreğimi.
Ellerimi bırakma
Bir ayrılık daha düşerse kaderimize
Yaşayamam, tükenirim, biterim
Oysa şimdi alışmış gibiysem sensizliğe
İçimdeki acıların rengini anlatamam.

Şimdi ellerimi tut sıkıca
Artık şarkılar hüzünlü çalmasın
Söyle yağmurlar gamlı yağmasın...
*

Günay Koçak 21.07.2022