Sabahın seher rüzgarları saçımı okşuyor
Anlamıyorum bazen hayatın anlamsızlığını
Bedenim ruhumu bir gün terk edecek
Bana yapılan haksızlıklar arş-ı alayı titretecek

Ben buyum sadece bu kadarım
Biraz acı biraz kederimle varım
Sağlam değil belki kaderim
Arada bir hüzünlenir öfkelenirim

Benim isyanım Allaha değildir
Bilakis kendimedir bilesin
Yaptıklarımdan pişman değilim
Biliyorum cennette vardır bir yerim

Gözyaşı dökemedim ben hiç bir zaman
Hep içime attım derdimi kederimi
Öyle bir yük bindiki omuzlarıma
Taşıyamaz haldeyim artık

Kimse iyimisin diye sormadı bana
Benim bu halimi bir annem anladı
Herkes hayat meşguliyetindeyken
Beni ellerimden tutup o kaldırdı

Hayatın sillesini ben bir kere yedim
Feleğin cilvesinide gördüm
Sorsalar ben kaç kere öldüm
Sonra annem nefes verdi dirildim

Diyemem ben öyle herkese derdimi
Bende kol kırılır yen içinde kalır
Bu yazılarımla bilirsiniz mazimi
Çektiğim acıları ve dertleri

İnsan olmanın gereğidir ağlamak
Ağlayamıyorum ben insan değil miyim
Hayatta bazen şaşırtıyor beni
Bu kadar yük bana fazla değil mi

Hayalleriniz teker teker yıkıldımı sizin
Kocaman bir enkaz haline geldimi
Yüreğiniz yanarken buz bastınızmı
Hiç çekilip bir köşeye ağladınızmı