Zifiri karanlıkta çıkmaz sokaktayım,
Gücüm tükenmek üzere sınırındayım!

Taş duvardan binalar, yıkılmaya mahkum!
Korkutuyor beni, sokak hapis ben mahkum...

Gökyüzü karanlık, yıldız yok, ay firari...
Işık pencerelerde, onlar da kilitli!

Sineme saplanan korku şimdi belirir,
Taşar vücuduma cesareti devirir...

Titrer tüm benliğim saç tellerime kadar,
Buz tutan yüreğim son atımı tamamlar!

Hükmü verir taş duvar, kırar kalemimi,
Pusu kurmuş zebaniler yakalar beni!

Son bir ümitle gözlerim etrafı yoklar,
Sönen her ışıkla tenimi deler oklar...

Duruşma, ceza, infaz hepsi bir arada,
Son isteğim bile sorulmadı burada!

Cansız yatar bedenim sokak ortasında,
Perdeler aralanır gün doğduktan sonra...

Her şey yine aynı, yolu tepen ayaklar
Ve yere serili ayak altı hayatlar...


Ahmet ASAL, 2008