Anlamadım nasıl iş, herkesin derdi benle.
Bütün dünya birleşmiş, üzerime geliyor.
İşim olmadı olmaz, benden nefret edenle.
Lakin attıkları ok, ciğerimi deliyor.

Keyiflendiler hepsi, ben her gün kan kusarken.
Gayet hoştu iyiydi, ben derdimden susarlen.
Onlar haykırıyordu,ben sesimi kısarken.
Vefasızların hepsi, neden beni buluyor ?

Benim dünyam yıkılmış, darmadağın olmuşum.
Yalnızlığın kederli kapısını çalmışım.
Yıllar sonra yeniden, tek başına kalmışım.
Başıma gelenlerden, onlar mutlu oluyor.

Ne güvendiğim bir dağ, ne tepe, ne düz kaldı.
Bu yükü kaldıracak, ne omuz ne diz kaldı.
Yediğim darbelerden, çok derin bir iz kaldı.
İçimdeki insanlık, günden güne ölüyor.

Toplumun dertlerine, benim içim kanıyor.
Bir mazlum zulüm görse, benim içim yanıyor.
Nasıl bir insanım ben, cümle alem tanıyor.
Bir onlar bilmiyorlar, bütün herkes biliyor.

(Onuncuköylü-İsmail SIKICIKOĞLU)