GÜL-Î MEKAN
Bedeni tende iken Tevhid le diri eden
Beden kefenle birleştiğinde Hâk ile dirilir
Su bedene girdiğinde nefesi ferahlatir
Niyetle birleştiğinde gönlü ayrıştırır
Gönülle niyet suya yöneldiğinde
Kendini Hâk huzurunda bulur,
Huzur isteyen gönlünü Hâk ile doldurur
Kelâmi gönülsüz dile getiren
Geçmez sözden öteye,
Gönülle işlenen her söz,
Çevirir hâl ile gerçeğe,,
Gönül niyetle muhabbeti tadar
Muhabbet gül bağında,
Gönül deryasına dalar,,
Gül kokan mekân,
Muhabbetle gönüllere siner,
Ayrılırken gönüle hüznü aşk düşer,,
İzi kalır muhabbetin,söz istemez Hâl ile
Ses etmese de anlar gönül ehli
Sukutla dile geleni
Arif olmaya hacet mi gerek
Gönül yolunu bulmaya,,
Bekler her daim, mahcubiyetle
Benliğin gerisinde,,
Ben gider, hiç kalır
Hiç olunca herşey, fani anlaşılır
Gönül evi bekler,
Bazen kıvranır haydi gel der,
Kendine dönünce insan,
Önce gönlünü sorgular,
Eksiği noksanı önce kendinde arar