(Ey benim ilk baskı, renkli mecmuam !
Artık ne duamsın ne de bedduam !)
☘️. ☘️. ☘️
Dinle ey sevgili, sana bu destan.
Taşıdığın eşsiz, cana bu destan.
Bir inat uğruna, yaktın her şeyi.
Dilinle bir anda, yıktın her şeyi.
Aklını yitirmiş, bir kul gibiydin.
Zarfından sökülmüş, bir pul gibiydin.
Gururun zirveye, bayrak çekmişti.
Kalbine paslı bir, çivi çakmıştı.
Ne kapı bıraktın, ne de pencere.
Kapattın hepsini, her gün kaç kere.
Neyine güvendin, fani dünyanın.
Nerde ilk sahibi, hani dünyanın ?
Çok pişman olacak, ağlayacaksın.
Çağlayan misali, çağlayacaksın.
Ne gören ne duyan, olmaz sesini.
Yalnızlık bozacak, bütün süsünü.
Uykuyla arana, gece girecek.
Adımdan üç tane, hece girecek.
Çok hafif kalacak, günlük ağrılar.
Öksüzdür, feryatlar, yetim çağrılar.
Buz kesip yüreğin, kışa dönecek.
Kalan son umudun, bir gün sönecek.
Yaptığın hatayı, anlayacaksın.
Pişmanlık içinde, inleyeceksin.
Yazık ki iş işten geçmiş olacak.
Saçların ağarıp, yüzün solacak.
Keşkeler başında nöbet tutacak.
Ruhunu kemirip, yiyip yutacak.
Hiç bir şey yapamam,içim yansa da.
İçimde bir yerler, seni ansa da.
Ey benim ilk baskı, renkli mecmuam !
Artık ne duamsın ne de bedduam !
(Onuncuköylü)