Dün gittiğin o çıkılmaz taş duvarlardan
Bir haber aldım
Diyordu ki hüzünle bana
Gülmeyi unutmuş, hiç konuşmuyormuş...
O kadifemsi siyah gözlerinde
Bir kaç damla yaşla
Hep beni sorup durmuşsun...

Ellerinde solmuş bir gül
Bakışlarında tutsaklığın yanmışlığı
Geceyle gündüzün farketmeyen yalnızlığı
Yıllarını verdiğin o hayallerin
Yüreğinde iniltilerin ...
Dökülüyormuş satırlarına.

Kır tutsaklığının tüm prangalarını
Karanlıklar sabaha asıldığı zaman.
Bilinmez bir duygunun ötesinde
Ayrılık şarkılarını haykıran zamanda
Son olsun artık hıçkırıkların... bitsin !

Kaleminde hiç susmayan çığlıkların
Hatıra defterinde bir mutlu resmim.
Siyah gecelerde tutmayan uykuların
Ve mısralarında yazdığın ismim ...

Hangi köşeden baksak orada anımız varmış
Artık kaybolan bir hismiş tekrar başlamak
Taş duvarlar ötesinde yine Güneş parlıyormuş
Bir bitmeyen şiirmiş dudaklarında yaşamak.


Günay Koçak 30.05.2022