Aşk denen bu duygu, ne menem şeymiş
Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı
Gönül sevdi ise, paşaymış, beymiş
Sevse de yüreğim, inan kanmadı
Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı

Uyumak istesem, uyku tutmuyor
Gönüle seslensem, o işitmiyor
Karşı koymaya da, gücüm yetmiyor
Şu dilim kimseyi, böyle anmadı
Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı

Baktıkça yüzüne, dalar giderim
Zavallı sinemi, deler giderim
Bir tatlı huzurla dolar giderim
Bu yürek duyguyu, aşka banmadı
Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı

Ne hoş idi oysa, göz göze gelmek
Aşk dağının, zirvesine, yükselmek
Ne güzel değil mi, birlikte gülmek
Kor ateş kalbimi, yakar sanmadı
Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı

Sana adadığım, ömrü tükettim
Söyler misin bana, sana ne ettim
Gidiyorum dedin, eridim, bittim
Hasrete şu gönül, hiç inanmadı
Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı

Ben ki şu hayatta, ne çok ders aldım
Hiç gerçekleşmeyen, hayale daldım
Bir sırça misali, dağıldım kaldım
Daha ondan sonra, yürek onmadı
Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı

Lüzumsuz diyor ki, içim yanıyor
Sevdanın açtığı, yaram kanıyor
Beni gören ise, mutlu sanıyor
Dalıma bir defa, bülbül konmadı
Hiç bir zaman kalbim, böyle yanmadı

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ

NE MENEM ŞEY: Ne çeşit, ne türlü, bilemedim