Bir yorgunluk var üstümde bu aralar...
Elim kolum bağlı ölü toprağı serpilmiş gibi...
Yüreğim nöbetlerde uykusuzluk içinde yavaşlamış tüm hücrelerim...
Her yanımı bir halsizlik sarmış...
Tepeden tırnağa...
Toprak kokusuna hasret kalmış gibi...
Tüm benliğimi içimde cenazesi ile defnedilecek benimle beraber...
Anılarım...
Hayallerim...
Hayata dair umutlarım...
Birde yalnızğımda yazılmış tüm şiirlerim...
Öksüz kalacak bu dünyada...
Esamesi bile okunmayacak belki...
Vefasızlığın en çok olduğu yerde...
Unutulmaya yüz tutan dünyada...
Bir doğum sancısı ile dünyaya gelen...
Avaz avaz ağlayan masum bir çocuk...
Onca yılların verdiği umutla belkide biraz Hırs ile yaşamaya çalışan...
Önüne ardına bakmadan ölümü dahi düşünmeyen...
Vefa içinde vefasız olan insan...
Ne Rabbim bizleri unuttu nede vefa içinde olan ölüm...
Bir kefen sarılı vücudumuzla unutulmuşluğun içinde biz...
İnsanlar mı vefasızlığın içinde kalmış...
Toprak bile seni her halinle sarmış...
Şimdi bir düşün...
Vefalı olan kimdi...
Vefasız olan kim...

ÖZKAN D...
SELAMET99