HARUN REŞİDİN HİKÂYESİ

Sahip olmuştu sanki dünyaya
Ermişti eşsiz bir rütbeye şana

O denli ihsanlar etti O derviş (175)
Sanki onu etmişti halife kendine

Serildi önlerine keseler dolusu cevher
Verdi çuvallar dolusu altın ve gümüş

Arkasından çıkarıp kaftanını O değer bilen
Canının elbisesini verirdi ona

O gece rüyasında görmüştü O Peygamber
Teşrif etmişti ta sarayına tenezzül edip onun

Dedi binlerce iltifat ederek Ya Harun
Çünkü sen Hilye ‘mi görüp oldun memnun

Bana hürmet edip kıymet bildin (180)
Kendini ikbale layık ettin

O fakir oldu ihsanınla zengin
Ben de sevindireyim şimdi seni

Buyurdu Aziz olan Rabbim bana
Müjdeler verdi ihsanlar kıldı bana

Buyurdu kim sevinse görüp Hilyeni
Canını korumak için zırh edinse onu

Dünya sona erip Kıyamet kopunca
Vücuduna cehennem ateşi haram

Hiçbir zaman azap çekmesin o kişi (185)
Dünya ve Ukba’da azapla olmasın işi

Layık olsun görmeye didarımı
Dahi nurlarımdan nasibi ola

Birleşmesinden beri özle kabuğun
Kıssadan hissedir elhasıl amaç

Geri çevirmez akıllılardan biri
Hilye-i Pak’i getiren isteyiciyi

Ve dahi onunla şefaat isteği
Maksada ulaşmak için yeterli nedeni

Mutlu olmak için bir araç imiş (190)
Devlete mirasçı olmuş

Ona hürmet eder ehl-i hal
Kalden hale ulaşır ehl-i hal

Marifetin kıymetini arif olan anlar
Lokman anlar şiirimin hikmetini

Erdemliler engel olursa hayra
Ret eder onu şefaatte Resul