"Sessiz sakin biriydim ben hiç çağlamazdım akmazdım
Aklımdan sevda geçmezdi güzel görünce bakmazdım
Seni tanıyana kadar kafama bir şey takmazdım
Yanacağım bile bile düşüverdim ben bu har’a..(ateşe)

İşte böyle çağıl çağıl çağlar ,yürek...bulmuşsa sevdasını...Hele kardelenler,kalmışsa karlar altında,mahzun ve boynu bükük,bakamaz gözler artık, dünyanın en güzeli dikilip yalvarsa da...İlla da,yar gelmeli,aranılan o sevda düşmeli kor gibi yüreğin tam da ortasına...Bile bile düşerken aslında ,ateşlerin en yamanına,ezelden başlayıp,ebede giden yol hikayelerimizdeki yar çıkmıştır karşımıza,en yetim ve en bir yudum sevgiye hasret anımızda...

"Hep peşinde koştur beni kaç bakalım sen benden kaç
Eğer böyle naz yaparsan kalmaz başımda siyah saç
Sen gelmeyince ben geldim ne olursun kapını aç
Ey yanağı gül goncası ey gözü kömürden kara.."

Kalplerin kapılarının kolu yoktur...Öyle istemiş Yaradan...İçerdeki yar isterse,açılır kapı sonsuza kadar,hem de,asla ve asla sonsuza kadar kapanmadan...Sevdalanırsa, işte böyle yürek,yarin yanağı ,gül goncası gibi taptaze ve solmadan kalır ebede kadar...gözler kömür karası,zeytin gözlü ve ceren bakışlı oluverir,binlerce gözün arasından...

Tebriklerim,baştan sona, melodi nağmeleri kadar içten sevgilerin ,avazlarındaki, ebedi sevdalanışlara tercüman oluşlarınıza,ve de,illa da,şeffafça paylaşımınızdaki gönül sofranıza bizi de davet edip,aynı dizelerde buluşmanın verdiği hazların tat ve renklerindeki çağıldayışların güzelliğinedir...selamlarımla...