Ne zaman umutsuzluk rengine dönse umut
Birbiriyle çarpışır düz yolda iki bulut
Yıldırımlar çakarken ruhun derinliğinde
Sunduğu her nefeste bir rahatlama mevcut.

Ne kadar güvenmiştik gür çıkan sesimize
Her gün bedel öderdik gizli metresimize
Efkâr bastıkça içtik, neşelendikçe içtik
Nikotinin rengini verdik nefesimize

Kendini bize yoldaş sanan tek nesneydi o
Ruhumuza huzuru sunan tek nesneydi o
Limandı, fırtınalı günlerde sığınılan
Belki de bizim için yanan tek nesneydi o

Vermiş isen nefsine gençliğinde ödünü
Unutma! Bugünlerin sebebi olan dünü
Aldığımız nefesin yolları kapandıkça
Korktuğumuz o ölüm olur kurtuluş günü

Boğuldukça öksürük krizindeki ece
Bölük pörçük uykular içinde geçer gece
Bedenin rahatlama istiyor bir nefeslik
Nefessizlik… Allah’ım, o ne büyük işkence

10.04.2022/Samsun

İbrahim COŞAR